Behalve een aangepast dieet en lichaamsbeweging, geneesmiddelen en maagverkleining of gastric bypass zijn er nog een aantal andere mogelijke behandelingsopties.
De maagballon is een methode waarbij geen chirurgie wordt gebruikt, het is een vrij eenvoudige ingreep die in het dagziekenhuis gebeurt. Zie verdere uitleg hieronder.
De maag pacemaker is een methode die ingrijpt op de zenuwgeleiding van de maag zodat er een sneller verzadigingsgevoel optreedt. Lees hieronder meer over deze techniek.
De scopinaro of bilio-pancreactische derivatie met duodenale switch (BPD-DS) is een techniek die vroeger vaak werd toegepast.
Een maagballon is een ballon die in de maag wordt geplaatst. De ballon wordt gevuld met fysiologisch water en zal in de maag dus een bepaald volume innemen zodat je sneller verzadigd bent.
Het is een techniek die onder anesthesie wordt toegepast. De gastroenteroloog brengt de ballon in via een endoscoop langs de mond en slokdarm tot in de maag. De techniek is vrij eenvoudig.
Wat zijn de nadelen van de maagballon?
Ten eerste is misselijkheid een zeer frequent optredende bijwerking.
Ten tweede is dit slechts een tijdelijke oplossing. Na een half jaar dient de ballon weer verwijderd te worden. Het is dus van zeer groot belang dat je je eetgewoonten aanpast.
De maagballon zal je op weg kunnen helpen, eens de ballon wordt verwijderd moet je op eigen kracht verder.
Een maag pacemaker is een klein toestelletje dat onder de huid geplaatst wordt. Het is met electroden verbonden aan de maag en zendt electrische impulsen uit. Door deze impulsen krijgen de hersenen het signaal dat de maag vol zit. Hierdoor treedt er een verzadigingsgevoel op. De intensiteit van de impulsen kan door de chirurg worden ingesteld.
Deze techniek is niet populair. Enerzijds door het prijskaartje dat aan deze ingreep hangt. Anderzijds door het teleurstellend resultaat dat men ermee bekomt.
De maagpacemaker is dus niet aan te raden voor de behandeling van obesitas.
De scopinaro of bilio-pancreactische derivatie met duodenale switch is een erg ingrijpende behandeling. Deze ingreep werd vroeger vaak toegepast als behandeling voor obesitas. Men is hiervan afgestapt wegens de bijwerkingen en complicaties. De dunne darm wordt bijna helemaal overbrugd zodat er veel nutriënten verloren gaan met de stoelgang. Voornamelijk de vetten gaan verloren. Dit leidt tot een gebrek aan bepaalde voedingsstoffen, maar ook tot een onwelriekende, lopende stoelgang.
Patiënten verliezen zeker wel gewicht met de scopinaro, maar ze boeten ook in aan levenskwaliteit. En dat kan toch niet de bedoeling zijn.
Gezien de betere resultaten met de andere bariatrische ingrepen is deze techniek stilaan helemaal verlaten. Slechts in geselecteerde gevallen zou het een meerwaarde kunnen betekenen.